Magdalo, Traffic at ang Komedyante

"Ano nanaman 'to"

Nagising ako kanina ng alas diyes ng umaga and was preparing myself kasi I'll leave 2 hours before ng time ko sa photography class. Narinig ko yung tito ko and lola ko na parang may pinaguusapan; bumaba ako sa sala namin to find out what was the commotion about. I found out according to the news that Sen. Antonio Trillanes and Brigadier General Lim together with the Magdalo soldiers, left the RTC court at naglakad all the way to makati avenue until they reached Manila Peninsula Hotel at dun na nagstay for their press conference. Nagulat ako. first thought that came into my mind was "Parang napanood ko na 'to ah!" pero I admit na tension ako when I saw soldiers marching with high caliber weapons. I had to curtail my viewing kasi malelate na ko. Buti na lang yung nasakyan kong bus naka-on din yung t.v na para bang choicless ung mga passengers kasi nasakop na ng news yung mga daily shows on tv.

“Trillanes, 25 other charged Magdalo comrades and Brig. Gen. Danilo Lim of the Army’s Special Action Forces, walked out of their coup d’etat hearing at the Makati Regional Trial Court’s Branch 148 at the 14th floor at around 10:42 a.m. The group marched through J.P. Rizal Avenue and then turned to Makati Avenue.”
Read Full Article

I saw Trillanes saying something like, panahon na para bumaba yung Arroyo government etc...habang naglalakad sila. I saw our other soldiers silently marching, alerto sa paligid at madaling sumusunod sa mga utos ng nakakataas sa kanila.

you know what? di ko alam kung bakit may soft spot sakin ang mga sundalo--regardless sa kung anong pinaglalaban nila-- I'm speaking of soldiers as a whole. Kapag nakikita ko sila collectively na tahimik na sumusunod sa orders, running while carrying their guns, tumatayo mga balahibo ko... maybe because of their bravery or passion; I honestly do not know. Tinataya nila yung buhay nila to something na walang kasiguraduhan and these are all because of their vows to our government that as their mission, they will protect the country and its people.


Honestly, naawa ako sa kanila [magdalo soldiers] nararamdaman ko yung frustrations nila na bakit hindi sila sinosoportahan ng taong bayan, na bakit hindi sila sinasamahan sa pagaaklas na ginagawa nila for the second time. Tuluyan akong naluha nung nakita ko yung isang sundalo na hinihikayat niya yung mga tao na madadaanan niya na sumama sa kanila pero parang hindi siya naririnig. Pero tuloy pa rin siya. Mababaw talaga ang luha ko. Nakakahiya hindi ko namalayan na nakatingin pala sakin yung katabi ko, baka iniisip niya na kamag-anak ko yun or what. Kinakabahan ako that time na baka may dumanak na naman na dugo, and to think na pare pareho silang Pilipino. Nakakalungkot. Ewan ko ba kung bakit apektadong apektado ako nung nangyari, inatake nanaman ako ng patriotism ekek ko. Patuloy pa rin ako sa panonood ng balita, as in super attentive. Di ko napapansin na super traffic na din sa Bacoor hanggang coastal. Napayuko ako nung sinabi nung ininterview na magdalo soldier na hindi sila aalis, dun na daw sila mamamatay.


Malapit na ako sa school, tinignan ko yung oras sa phone ko nakita ko 30 minutes na pala akong late sa photography class ko, may quiz pa naman kami. Adding to the situation ang masungit na panahon at mabigat na dala kong SLR camera. With 2 inches heels, tinakbo ko ang kahabaan ng underpass sa lawton hanggang intramuros. As in haggard kung haggard. Pag dating ko nag-qquiz na sila pero my prof understood na malayo ang bahay ko kaya oks lang sa kanya, without knowing na one reason kung bakit ako nalate is because nanood ako ng news trail.

Uwian na namin, hindi pa rin ako tinantanan ng pangyayari kasi yung mga tv sa Letran grounds news yung palabas which is not ordinary na yung mga estudyante naging interesado sa pulitika. Kaya heto nanaman ako nanood nanaman ako and worse lalo akong naging OA kasi nakita ko na the government forces were starting to take the action. Inisip ko "Ano kayang gagawin ng magdalo group?" As in yung ilang estudyante nakatitig na sa screen kung ano na yung susunod na mangyayari. Nagloko pa nga yung kaibigan ko, sabi niya "Kaya lang nagkaganyan yan kasi naubusan ng ticket sa concert ni Akon!" hahahaha... silly... tapos naalala ko yung oakwood mutiny 4 years ago happened the day before ng concert ng F4 sa Philippines hehe... nice timing... Sen Trillanes.. hehe...

after the teargas explotion, the destroyed entrance of the hotel, the countless commotions, according to the news [past 6pm] Trillanes and the group decided to surrender. Iba-ibang reaction yung nakita ko sa mga nanonood, merong natuwa kasi walang gulo walang namatay, meron ding nadismaya kasi hindi sila nagsucceed, meron namang patay malisya, meron din namang natahimik. At ako yun. natahimik.nag-isip.pero halo-halo yung naiisip ko. ginawa ko kumain na lang ako ng mami para naman marefresh yung utak ko.

Hats-off to the media men! you did a great job! worth it lahat ng pinaghirapan niyo. You did inform the Filipino public very well to think that your lives were on the line. I'm proud of you guys. That is a responsible journalism. yeah it is.

Sorry na lang dun sa mamang matabang kalbo na nahuli at naitali kasama ng mga naaresto. Kasi ba naman ininterview siya nung reporter, akala taga media siya. Tinanong siya kung bakit siya hinuli, anong ginagwa niya sa loob ng hotel. Sabi niya, "Nakikiusyoso lang ako e." kabado pa niyang sinabi. wahahahahahaha!!!!!!!!

Di talaga mawawala ang komedyante sa Pilipinas.

KWENTOKOTO

photo courtesy of my dad

I love my life! Kahit na maraming unexpected things na dumadating sa buhay ko, I still can handle it. I know I'm strong but I'm not that strong... crybaby din ako.. pero sobrang bait sakin ni Lord that he gave so many precious gifts to me na hindi matutumbasan ng kahit ano. I mean may mga trials na dumadating but when I look at the other side of the coin may mga bagay pala na sobrang dapat ipagpasalamat. Sometimes hindi ko napapansin na nagiging instrument pala ako to other people's lives.

My first story: I came from a broken family. Simula bata palang ako, I witnessed my mom and dad's love for each other and their countless fights. One time nakatira pa lang kami sa barong-barong, somewhere in Manila. I was about 2 or 3 years old then. nangungupahan kami sa maliit na bahay, gawa sa kahoy. Sa itaas namin nakatira yung may-ari ng bahay [naging tropapips ko pa nga yung mga anak niya] tapos may babuyan dun, di ko na din maalala kung nasa ilalaim ba namin or where, I can't remember.

Pero kahit na sa ganung bahay lang kami nakatira, naramdaman ko for the first time at my young age that I have my family. Ako pa lang yung anak nun ng mom and dad ko. Minsan when my Dad will go to his work, isasama niya ko [somewhere in pasay ata.] dadaanan namin yung McDonald's pero hindi kami kakain kasi wala pa kami extra pera. Sasakay kami ng elevator, ang taas nga nung building. If my memory serves me right color pink yung pintura ng building. Pero minsan lang ako isama ng Dad ko sa work niya, sa tuwing uuwi naman siya may pasalubong siya sakin m&m's [favorite ko yun e.]

Pumapasok pa nga ako sa isang maliit na daycare nun, "Barangay ugay-ugay" daw yung name sabi ng daddy ko kaya hanggang ngayon yun yung tawag ko dun. Saling kitkit nga lang ako kasi napapansin ko mga classmates ko may ginagawa, ako wala. nagddrawing lang. pero talo ko sila kasi ako may baon na tinapay at chocolait.

Naalala ko din, sinali pa ko ni mama sa isang contest sa barangay namin, silver ang gown ko and may korona pa. Di ko lang kilala kung sino nag-make up sakin kasi sobrang kapal to think na bata-bata pa ko nun. nakakatawa. Escort ko pa yung isang batang artista noon si JR Herrera ata yun. I won the 1st place, feel ko hanggang ngayon ako dapat ang winner kaso may money involve ata. Yung magbebenta ka ng tickets, e hindi umubra yung kakulitan ng nanay ko and yung charm ng tatay ko kaya mas marami yung ticket nung friend ko na nanalo. I can't help but smile when I remember these things.

Kahit papaano masaya yung early part ng childhood ko. pero when I remember the next chapter of my childhood, di ko mapigilang maluha kasi all of a sudden, It's darkness. Una kong nakita na nag-away ang mom and dad ko dahil ata sa plantsa yun. [yes. plantsa] Nagpalipat-lipat kami ng bahay, hanggang sa BF homes Parañaque kami natigil. Dun kasi yung bahay ng lola ko. Mayaman sila. Malaki yung bahay na marmol. Pero parang totoo nga yung kasabihan "Aanhin mo pa yung bahay na bato kung nakatira ay kwago, kesa sa bahay na kahoy na nakatira ay tao." Kasi simula nun namulat ako na hindi pala laging masaya.

Nagpunta yung daddy ko sa Saudi as an OFW. kami nalang natira pero before umalis yung daddy ko, pinanganak naman yung younger sister ko. Kaya tatlo na kami. Ang ganda ng first school ko. Mga madre yung nangangasiwa, madami akong natutunan sa kanila lalong lalo na tungkol sa aking pananampalataya. kaso ako ata yung pinaka salbahe dun, kasi palagi ata akong pinapatawag sa office kasi nangaaway ako ng mga lalake na siga tska nagbebenta ako ng mga accesories, bawal pala yun. pero yung guidance councilor namin bumili sakin ng singsing para daw sa anak niya,nakakatawa. Pero mahal na mahal nila ako. pinapakain pa nga nila ako sa kumbento pag nagugutom ako. [naalala ko pa nga niloloko nila ako, na magmadre na lang ako.] kaya after nun di na ko pumasok sa kumbento kasi natakot ako, ang tahimik kasi sobra.

Kung ganun kaganda yung school ganun din kamahal yung tuition, e diba hindi nga kami mayaman kaya nahirapan mama ko tuwing nadedelay yung padala ng tatay ko. Bago palang kasi siya sa trabaho. Nakikita ko na hindi na alam ni mama kung anong gagawin niya tuwing dadating yung examination period namin. Puro nga ako promissory note noon, buti mabait yung principal namin. minsan hindi na ata sila pumayag kasi may utang pa kami, e wala nga kameng pambayad. sabi ni mama hindi muna ako makakapag-exam, umiyak ako nun kasi gusto kong mag-exam, narinig ng tito bernie ko yung iyak ko kaya pinautang niya si mama pang bayad. [sumalangit nawa ang kaluluwa ng tito ko] nakapag exam ako.

Kaso hindi pa dun natatapos kasi tuwing dadating naman yung pasukan, start ng school year, e hindi pa nagpapadala yung daddy ko kasi delayed minsan yung sweldo nila dun. Kaya minsan october na ako nakakapasok, imbis na june. pero ok lang yun nakakahabol naman ako e. Nung grade 3 ako, umuwi yung daddy ko galing saudi.

Umuwi din siya nung prep ako kaso mas memorable sakin yung grade 3 ako. Sa Valley 2 na kami nun nakatira. Ang drama nga nung pagdating niya kasi kaming tatlo nila mama and janine nanonood ng tv, [home along the riles yung palabas] tapos nagulat ako kasi may nakasilip na lalake sa pinto namin, kinabahan ako. si daddy pala. pumasok siya tapos nagyakapan kami parang sa pelikula. kinarga pa nga niya ako. si mama din niyakap niya pero hindi niya kinarga hehe. Ang saya nun, may pasalubong siya sakin na nagsasalitang calculator. tinuruan nya ko kung paano gumamit nun, tuwang tuwa ako.

Tapos nagpunta kami sa duty free [wow! sosyal na kame] kaso nung nandun na kami nag-away yung mom and dad ko kung anong gagamitin namin, basket ba o yung cart [dati plantsa lang pinagaawayan nila]. gusto ni mama cart, si daddy naman basket. e medyo malalaki yung bibilhin kaya nasunod si mama sa cart. pero habang naglalakad nag-aaway pa rin sila. nahihiya nga ko nun sa mga sales lady kasi lakas ng boses ng mama ko. pero di ko yun iniintindi kasi binili naman ako ni daddy ng laruan secret diary yung tawag dun.

Days had past, nagsisimula ko ng marinig yung mga away nila mama tuwing gabi. akala nila tulog na ko pero hindi pa. trapal lang kasi yung nagddevide sa kwarto and sala kaya gising na gising ako. umiiyak. hangga't hindi sila natutulog hindi rin ako natutulog nun... kinabukasan namamaga yung mata ng nanay ko. [halatang umiyak] ayaw pahalata.

Ang bilis ng panahon kasi nung grade four ako, nalaman ko na lang hiwalay na sila. hindi pa magsink-in sakin yung ibig sabihin nun. Kaya habang tumagal natuon sa ibang bagay ang attention ko. nagkaroon ako ng hilig sa sports, una kong natikman ang alak, sigarilyo at nahiligan kong magsulat. Galit na galit kasi ako nun. wala akong masabihan kasi konti lang kaibigan ko, maldita kasi ako. pala-away, i guess epekto yun. sa sobrang tapang ko kahit sino wala akong kinakatakutan. Literal.

Parang ang bilis kong tumanda matapos nun. elementary pa lang ako, ang pag-iisip ko pang highschool, nung highschool naman ako gusto ko ng mag college, ngayong college na ako gusto ko ng magtrabaho. and you know what? Excited na ko sa magiging pamilya ko, sa asawa at mga anak ko. Kasi gagawin ko lahat para sa kanila. Hinding hindi ko ipaparanas sa kanila yung nangyari sakin.

Kaso matagal pa yun sobra. Kailangan kong matupad yung mga pangarap ko at pangarap ng pamilya ko. Ipapamper ko pa ang tatay at nanay ko. Magbabakasyon pa kami. Bibilhan ko pa sila ng mga bagay na gusto nila, dadalhin ko pa sila sa mga lugar na hindi nila nararating. Naging malakas ako dahil sa kanila. Hindi man ako matalino [hindi kasi sagana sa gatas, vitamins and pagtuturo ng magulang academically nung bata] marami akong kayang gawin na hindi nagagawa ng normal na babae. matapang ako. madiskarte. pero alam ko kung hanggang saan lang ang kaya ko. May direksyon ang buhay ko ngayon at may goal ako na kailangang marating. Hindi ako magiging ganito kung hindi dahil sa trials nia binigay sakin ni lord.

God is Good. Kahit maldita ako naniniwala ako dun. Wala pa sa kalahati yan ng kwento ng buhay ko. elementary pa lang yun. pero dun ang turning point ng buhay ko. kaya ang sarap balikan [masarap nga ba?].

Kung bibigyan pa ko ng chance sana bigyan pa ko ng lakas ng loob para maglahad. Sa una kasi nahihirapan akong magkwento, iniiwasan ko kasi yun. Masyadong sensitibo. Kaso baka may mga katulad ko na nakakaranas ng ganun sa kasalukuyan, baka makatulong pa ko.

Ang sarap pala sa pakiramdam. Amen.

The Necklace (My Personal Memoir)

All is ready. I am wearing a cute yellow Sunday dress match with two ribbons of the same color in my hair, a pair of small garnet earrings, white doll shoes and long white socks. The kitchen set birthday present is beautifully wrapped in pink and my Hello Kitty hankie place neatly in my pocket. My mom finally puts some Angel’s breath cologne all over me—my cologne since birth.

I’m very excited because my friend invited me to come over to her birthday party. I’m really crazy about the parlor games, ice cream, clowns and giveaways. I want to be one of the beautiful girls in the party. I am about to go to my friend’s house in front of ours when suddenly I remember my gold necklace with a letter J pendant. I want to wear it, to complete my getup. I give my mom a pitiful look and ask if I can wear it. She is hesitant because she thinks that I might loose the necklace. That was my father’s gift to me when he came back from the Middle East. I insist and promise to be very careful, it’s her weakness. Before I leave, she kisses me and says “have a wonderful time!”

Although the party is far from what I imagined—they do not have ice cream but gelatin and there are magicians instead of clowns— it is fun because my playmates are all there and we enjoy playing until the party is over. I’m happy with two plastic of giveaways and two blue balloons, one for me and the other is for my baby sister.

I hurriedly run back home because I’ll tell my mom about my escapades during the party. I open the main door and walk straight to my mother’s room. I find my mom fixing something and kiss her. I am about to change clothes when I touch my neck and realize that the necklace is lost.

I am shocked I don’t know what to do, and I start to sob. “Honey what’s wrong?” mom asks me. I know for sure that she will really get mad at me and, she’ll spank me hard. I am ready for that; “Mommy, I lost the necklace,” I cry. I expect to hear her familiar scream. Then I lay on the bed crying. But what happens is the least I expect.

The minute she heard what I said, my mom hurled her mirror unto me. It broke into pieces. She got hysterical. But I can’t barely hear her and understand what she was telling at me. I’m shocked, her rage makes me tremble with fear, and my whole body is numb.

I cry until night time, “How did she do that to me?” I ask to myself. I hate her and I want to leave our house immediately. Then it happens, my mom walks inside the room and sits behind me. I know it’s my mom, I can tell because of her familiar scent. She treats the scratches in my leg; she cleans and kisses the wounds. I look at her with teary eyes then she hugs me tight. That act tells me everything that is needed to be said. My anger and fear are all washed away. All I can feel is guilt and overflowing love and respect for her.

This is one of my most memorable experiences I had with my mom. Moments that I’ll forever cherish because these are not only about what my mom did and what I felt, but this kind of experience makes my relationship with my mom stronger and more passionate.

I’ll continue to savor each day my mom scolds me. I’ll miss that. I know she won’t be forever that strong, but I want to be always beside her even if the day will come that she can’t remember what my name is.

Agony of the Flesh

The daughter of a well known maestro in the Baryo Apas stands like no other. Her crown of glory kisses her shoulders; its shiny waves emphasize her rounded jaw, and a pair of deep-set eyes that catch little light and a bunch of sinful scenes. The lips are lustful red and her smooth fair skin bares her mixed racial ancestry. In spite of the sweet admiration of most of the locals, Delia seldom speaks. Men are pleased whenever they hear her mutter a word or two. She is a familiar face in every gathering but can only be found in one corner with her abanico. Often, she is seen staring blank at a space while everybody chats and dances.

Her mother died, and she was left in the care of the maestro. When you look at the two, you might mistake them for lovers, since maestro’s features are not too old for Delia. Except that they always walk far from each other and the locals never saw Delia speak to him. Whenever the maestro arrives, she stiffens. Beads of sweat appear in her forehead, close fist. Her face turns pale from pink.

Everyday at around 3 o’clock in the afternoon, people walking around the maestro’s tisa-roofed house, hears Delia playing piano. She is good. She plays slowly, savoring each note like she is riding on the music. It is beautiful, yet haunting and sad. Then she shifts, starts playing harder, and an undercurrent of anger rushes through her music with intense passion. Loneliness, sadness, anger… she is an amazing musician.

When Father Clock strikes 6 at night, there is silence. Maestro is home. Delia starts to serve him like a slave to her king, like a puppet to her creator. When the maestro devours her, she writhes in pain. Every night she is terrified. When lights are off, her nightmare begins.

This was one of my writing activites in our Creative Non-Fiction class with Mrs. Theresa Espiritu. Our professor shown us a picture of a woman (image above) and she asked us to create a character based on the picture.

LESSON LEARNED

Grabe.. sunod-sunod mga di ka naisnais na pangayayari sa buhay ko ngayong buwan na 'to. anjan na ang death, sickness, nasirang monitor at nawalang resibo

DEATH. Well, sumakabilang buhay na ang tito ko. nakakalungkot kasi aside from the fact na wala na nga siya, ang dami pang umeksena na di ko mawari ang gustong mangyai sa buhay.. you know.. away at tampuhan.... ewan ko ba di na ata maiaalis sa buhay ng tao yun. Basta ang alam ko mamimiss ko ang tito ko at sana masaya na siya ngayon kung san man siya... kung saan wala ng pain and worries. hayyy... nakakainggit...
LESSON LEARNED: Live life to the fullest!(gasgas na ba)? kasi life is too short! (gasgas na din?)


SICKNESS. My younger brother got sick two days ago at nakaconfine sya ngayon sa hospital. Wala pang resulta yung laboratory test sa kanya. Yes! two days had past and yet wala pa ding resulta kung anong sakit niya. (And we're mad at Desperate Housewives?) Malay ba natin kung ano na nararamdaman nung bata and yet wala pang mairesetang gamot. damn!

I remember one time in the same hospital. Mag dodonate sana kami ng boyfriend ko ng dugo para sa namatay kung tito nung may sakit pa siya. Binigyan kami ng qestionnairs 4 pages back to back. all about health questions. tapos na naming sagutan and we were invited sa loob nung clinic. tinanong kami ng isang nurse na bading about dun sa questionnairs, and he's so unproffesional! kasi habang nagtatanong siya nakikipagharutan sa mga babaeng nurse! to think na urgent yung blood donation. Edi asusual naginit nanaman yung ulo ko at todo simangot na ko.. nakahalata ata si bading kaya pinasa yung trabaho niya sa isa pang unproffesional nurse kasi as in pinapakita niya samin na tinatamad siyang gawin yun! (nanggigigil nanaman ako) tapos na yung lahat ng tinanong nila. nung nurse na tamad tinimbang ako... kulang daw sa weight kaya hindi pwede magdonate ng blood... heck! kung marunong siyang tlga, tinimbang muna niya ko bago niya kami pinasagutan at pinagtatanong... asar! yung boyfriend ko naman yung sunod. wala na ko dun kasi lumabas na ko ng room. after 5 minutes lumabas yung boyfriend ko.. sabi niya hindi rin siya pwedeng magdonate kasi kakagym niya lang kahapon... WHAT???? hindi ako nainis dahil ang daming proseso, i know that, but I really value time.. kaya ako nainis. parang mali yung sistema. and please... sa mga future nurse, I am proud of you.. really.. but please when you guys are there.. i mean in the proffesional world... please...please... Be proffesional and..........just be nice. ok?
LESSON LEARNED: Pag magddonate ng blood, be sure you have anough weight.


NASIRANG MONITOR. Sa course ko [journalism] aminin man natin sa hindi sobrang importante ng computer. I'm speaking as a future modern journalist here. Well sa lahat ng activities and writing projects ko I always use a personal computer or a laptop.

A week ago, tambak na yung mga writing activities ko, and I was ready to start the whole thing and turned my computer on. Tinamaan ng kangaroo, hindi bumukas yung monitor ko! but the cpu started to boot. Literal na naiyak ako... parang wala akong kalaban laban sa nangyari. At nakasalalay dun ang grades ko at the start of the second sem! (dialogue ko: "Mama ko!") Well I have my last resort, naalala ko yung old monitor ko, nangangamba pa ako kasi sa sobrang kalumaan nun baka hindi na rin umubra. But i did try. nag sign of the cross pa ko. Voila! bumukas nga siya... and I did finish what i had to finish. yun nga lang di ko alam kung hanggang kelan siya tatagal.. ang mali ko nag assume ako na tatagal pa tlga siya so... last two days, sa kalagitnaan ng ginagawa kong assignments and journals biglang bumilis yung kislap ng monitor... at parang nagpaalam pa siya sakin silently kasi dahan dahan siyang namatay. Dito na ko nagwala.... worse dun sa unang monitor.
LESSON LEARNED: Don't Assume!

NAWALANG RESIBO: yun na nga nasira na nga yung monitor ko. Nakakaasar kasi nga to think na one year palang namin nabibili yung package personal computer na woth 34,000 and then one year lang yung tinagal nung monitor? by the way ACER yung brand nung pc. The day after na masira yung monitor ko, i went directly to the shop where we baught the stuff. nagtanong ako sa salesman na mukhang hindi salesman about the warranty. he said na dalhin ko dun yung monitor together with the receipt and yung mga papers that comes with the package. Tapos nagtanong ako kung sila yung gagawa and sabi nung "salesman" hindi daw dadalhin daw nila sa acer service center sa manila and it will take a month bago ko pa makuha yung pc. hello???? a month? was he ok? di pwede yun. I have lots of things to do. Plus... paguwi ko, hinananap ko yung receipt sa pinagtaguan ko.. Swear to God and to my dad tinago ko tlga yun.. the problem is di ko na matandaan kung saan ko natago... sayang..
LESSON LEARNED: courtsey of my dad, keep the receipt!

natatakot ako.. kasi baka makita ko yung receipt pag hindi ko na siya kailangan.hehe I mean natatakot ako kasi alam kong mababadtrip ako! pero aminin niyo naexperience niyo din yun. yung isang bagay na kung kelan hindi niyo na kailangan tska magpapakita! asar diba?